QueenAthina: Arts, Culture and more!

1.
JUST THOUGHTS
(a personal literary portfolio!)

***

"Απλά Σκέψεις"

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙΟ

*******************

just thoughts

A Beginning!

...Today is the first day!...at last! It's been such a long time. Thoughts have been swirling in my head. This is the first day I am writing down my personal thoughts. These few lines will express my ideas, observations, fears and insecurities as time goes by...with me being an escort, an entertainer, a performer, a "model" (...wishful thinking!), a human being for other human beings to share, to feel, to enjoy, to forget!

Yes it is true, by proclaiming myself an escort instantly I give permission to fellow human beings (not just potential and existing clients...) to judge me, "taste" me, "approve" or "disapprove" me, criticize me, adore me, review me, ostracize me, fall in love with me, seek me, forget me...

This is a liberating venture that I desperately need to undergo after almost a decade of escorting. I now find myself mature and experienced enough to share these thoughts, like any other individual might do (certainly not like "Carrie Bradshaw"!) in front of a very expensive psychoanalyst!
Well, you are my psychoanalyst...

(What is your rate dear?)

***

Before I start, I would like to post some lines of a previous (similar) endeavor that I was not able to complete....just to give the gist of what will follow!

This was written few months ago and it will function as an introductory guide to my future posts!

Enjoy!

How much does freedom cost?

I guess way too much...but it's definitely worth having!

Yes I have learned this the hard and bumpy way.

My sexuality drove me to unexpected alleys, filled with quite unsettling yet profound experiences and perplexed emotions. Searching for my sexual freedom I have entered dark courts with trembling neon lights, faced with blurry images, skeptical relatives, friends and family, unsatisfied partners, angry--sexually deprived-- insecure people, and a lot of misleading overbearing projections! Yes, projections have always been my worst nightmare...they made me realize how cruel and miserable human nature could sometimes become if one has blocked all means of expressing feelings, sexuality and freedom of spirit!

For some time now I have been wondering whether I have chosen the right path to freedom...and I mean ultimate-- not just sexual-- freedom! Not in the conventional sense...but the one that makes you scream...the one that makes you so-so happy! Yes, I think I did, and still do of course, exactly what my inner self has been dictating...for so long...Yet, I'm still wondering...Am I complete? Is this really what I have always wanted to be? Am I satisfied?

Have I conquered my own Everest?

I still have my doubts. Yes, I think I'm still incomplete! Like all my encounters, my parents, my relatives, my friends, my archetypes! God we are so little! We drive for perfection, for pleasure, for excellence, for happiness, for fulfillment, for gratification...and suddenly one day we stop for a moment to reflect and

end up still wondering...

Yes I'm facing a crisis...An existential crisis! I live in a state of mind of way too much freedom, way too many options that seem to become an obstacle not a solution! So funny, so ironic. Ultimate Freedom creates the ultimate cell. It's like building a magnificent palace and once completed you realize that you have forgotten the windows! Can you breath? What is this?Well, your masterpiece is never going to be completed after all. Masterpiece or a Monstrosity?

This is everything ...this is nothing my friend!

So I guess the path I have chosen was probably the right one...the right one for me! The one that made me who I am today...Still, I see now that even this one has not been without bumps!

This is definitely a path without ending or beginning...so sad, yet so liberating!

Not to be misunderstood! I'm a very optimistic person. I'm grateful and praise the universe for giving me such a life. So many unbelievable experiences...perhaps unheard of by any average human being...but as I grow older I feel that there so many unexploited options out there, so many different ways I could have chosen that makes me reconsider the righteousness of my path to freedom! Does the end really justify the means? And if it does, is it really worth living it? what if it is never the end...but a continuous path! Would I have been better off living a conventional life? Or either way, do we all doubt our chosen paths at the end? Rasputin or Mother Teresa? Ivan IV Vasilyevich or Gandhi? Is after all every individual's path right (or wrong)? Do we really have an option or is this just an illusion ...is it just our genes doing the work? the work for nothingness? the work for mediocre satisfaction?

Who's to say that there is a golden recipe for self actualization ?

My bittersweet success as a free person makes me face other people's successes (or appeared to be as such) with a lukewarm feeling of indifference and apathy! Isn't this sad? Well I cant help it. I'm trapped in my own little sphere of gratification and I cant really see the reason to be excited by somebody else's pseudo-happiness! At a certain point we all stand still facing the tip of our Everest overshadowing us! Puzzled by its grandiose and ridiculous stature.

Who made that thing?

Is there really a reason, a profound one, behind all this mess?

Or is this just a big messy pile of nothing?

So many questions and no answers whatsoever!

I'm glad that I'm constantly striving to reach an ambiguous intangible tip leading to who knows where...this is what keeps me alive....this is what gives me the illusion of expecting to gain something living my life to the fullest!

Even if at the end we all face a big pile of nothingness, still isn't the road trip worth having? Kavafis verses come to mind...slowly becoming a suffocating choker, feeling like a palindromic masochistic spiritual punishment...like someone wiser (probably of a conformist nature!) is laughing at my petty little existential outburst!

Yes, personal freedom costs too much ...too much (blissful enthusiasm or listlessness nirvana) to handle! Isn't it funny though we cannot escape this self imposed unavoidable trip? Wouldn't we feel like doomed to oblivion for not even trying to pursue our little personal calling?

Well, petty or not, undefined or not, mystical or not...this is my trip...this is my life...still living it, still...incomplete!

I will be back soon...promise!

Your thoughts and comments

are more than welcomed.

If you do have something to say or ask please feel free to email me

athina@queenathina.com

and I will post your comment and feedback!

Please include your name (or nick) and country in your email!

yours

QueenAthina

*****************************************************************

Απλά Σκέψεις

Γιατί πάντα επιστρέφω...

Μόλις επέστρεψα από μια μικρή περιοδεία στη Δανία και Σουηδία. Εκεί η Ελλάδα είναι παντελώς απούσα! Οι άνθρωποι κινούνται σε διαφορετικούς ρυθμούς καθοδηγούμενοι από ένα καλοκουρδισμένο αόρατο ρολόι ευπρέπειας. Είχα συνεχώς την εντύπωση ότι το καθετί είχε καλουπωθεί...ακόμη και το συναίσθημα...ίσως για να μη τρομάξει την ευαίσθητη ισορροπία των "σκιών". Εκεί κανείς δε φωνάζει "χωρίς λόγο", κανείς δε τσιρίζει, κανείς δε σπρώχνει στις αυτόματες πόρτες του μετρό, κανείς δεν κοιτάζει περίεργα...παντού μια αποχαυνωμένη διακριτικότητα...είχα φτάσει στο σημείο να περιφέρομαι μπροστά από την πιάτσα των ταξί και γύρω από την αποθήκη της κοντινής μου υπεραγοράς καπνίζοντας αδιάφορα και μειδιάζοντας με αυταρέσκεια γιατί με φλέρταραν διακριτικά οι αλλοδαποί!!! Ουδείς Σκανδιναβός! Ήταν εκνευριστικά ευγενικοί ΟΛΟΙ τους. Άκουγα συνεχώς 2 λέξεις: Hi!, Tack!(ευχαριστώ)...και όλοι έσκαγαν πάντα ένα χαμόγελο λες και ήταν μια αντίδραση τυποποιημένη γιατί έτσι πρέπει, έτσι έμαθαν στο σχολείο, έτσι τους είπε πως πρέπει να φέρονται ο μπαμπάς τους! Παντού έβλεπα οικογένειες, μωρά σε καροτσάκια, κοριτσάκια και αγοράκια να περιφέρονται ανέμελα στα πεζοδρόμια με τη μαμά, πατεράδες να κρατάνε σφιχτά στην αγκαλιά τους την κόρη με τις ξανθές μπουκλίτσες, να μιλάνε με σοβαρό ύφος νουθεσίας στο ζωηρό τους αγοράκι που σκανδάλιζε τους γύρω με τα καμώματα του στο χώρο με τα ζαχαρωτά, και όλα αυτά κάτω από ένα πέπλο άμετρης αδιάκριτης "in your face" προστασίας....γιατί είναι "καλοί" γονείς, "πολιτισμένοι" Σκανδιναβοί! Προς θεού, δε στηλιτεύω...απλά παρατηρώ! Σίγουρα εάν είχα και εγώ οικογένεια ίσως να επέλεγα να ζήσω και να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε ένα τέτοιο προστατευτικό "καθαρό" περιβάλλον και όχι στις αλάνες της Αθήνας! Ειδικά στη Στοκχόλμη, έμεινα πραγματικά εμβρόντητη από τη διακριτικότητα και την περιρρέουσα ευγένεια των ντόπιων! Κανένας Σουηδός δε με κοίταξε περίεργα ή καχύποπτα, αλλά ούτε και ερωτικά...όλοι ήταν απίστευτα πρόθυμοι να με εξυπηρετήσουν, να με καθοδηγήσουν στους δρόμους που έψαχνα, να μου δείξουν ποιο είναι το γάλα χωρίς λακτόζη, να κρατήσουν την πόρτα της εισόδου ανοιχτή για να περάσω και να μου πουν μεγαλοφώνως ευχαριστώ που κράτησα ανοιχτή την πόρτα γι' αυτούς! Μια ιδανική κοινωνία; Δεν είμαι σίγουρη γι' αυτό! Ίσως γιατί δεν έζησα εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα για να μπορέσω να συγκρίνω ή να (κατα)κρίνω! Όμως, ένα τοπικό ρεπορτάζ που παρακολούθησα στις τηλεοράσεις του Arlanda Express (Μετρό από τον κεντρικό σταθμό τρένων της Στοκχόλμης στο Αεροδρόμιο μέσα σε 20' χωρίς στάσεις) με έκανε και ένιωσα κάτι που ίσως οι ντόπιοι να μην μπορούν να το κατανοήσουν ή να είναι γι' αυτούς μια ακόμη επιβεβαίωση της επιβεβλημένης ασφάλειάς τους! Το αίσθημα, έστω και στο ελάχιστο, του περιορισμού της ελευθερίας, της βούλησης, της επιλογής ακόμη και για τα πολύ μικρά, τα ασήμαντα πράγματα...ή ακόμη και γι΄αυτά που ίσως μετά μετανιώνεις...γιατί ίσως να ήξερες εκ των προτέρων ότι θα ήταν λανθασμένες ή επικίνδυνες, τραυματικές επιλογές!!! Η Σουηδική κυβέρνηση προειδοποιούσε τους Σουηδούς για τους κινδύνους μετάδοσης ΣΜΝ σε περίπτωση σεξο-τουρισμού στις σάουνες - μπουρδέλα - πιάτσες της γειτονικής Κοπεγχάγης! Και δεν ήταν βέβαια το περιεχόμενο της είδησης που με έκανε να δυσανασχετήσω (τουναντίον μάλιστα!) αλλά το ύφος της εξαγγελίας! Λες και ήταν γραμμένο από ένα πατερούλη που με μειλίχιο ύφος προσπαθεί να συμβουλέψει τα παιδιά του που είναι έξυπνα, πολιτισμένα, με πολλές ικανότητες αλλά μπορεί να παραστρατίσουν και να "λερωθούν"...ενώ δεν πρέπει, δεν είναι σωστό, δεν είναι του επιπέδου τους! Λες και ο ίδιος ο Σουηδός που αποφασίζει να συνουσιασθεί με την πόρνη του δρόμου δεν ευθύνεται για την επιλογή του αλλά το ίδιο το κράτος...ο Μπαμπάς! Με ενόχλησε η εικόνα του μεγαλόσωμου Σουηδού "χωρίς αρχίδια" - ευνουχισμένος, με τον μπαμπάκα του στο βάθος, με τα γυαλάκια και την εφημερίδα στο χέρι, που μυρίζει ναφθαλίνη να κάνει καυστικές υποδείξεις! Με ενόχλησε η ανάγκη πατερναλιστικής προστασίας στα "αρχιδάκια" των μεγαλόσωμων "παιδιών"! Ίσως αν η διατύπωση, και το ύφος, της ανακοίνωσης ήταν λιγάκι πιο επιστημονική να μην έδινα καν σημασία, αλλά το δασκαλίστικο ύφος "μην τυχόν και τα αγοράκια μας ξεπέσουν" με έκανε για δευτερόλεπτα να ανατριχιάσω...από μέσα μου κάτι επαναστατούσε..."αφήστε ρε τον κόσμο να γαμήσει!"...ναι, γιατί άλλο είναι να πει το κράτος "ότι και να κάνεις πάρε τα μέτρα σου, χρησιμοποίησε προφύλαξη γιατί υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης" και άλλο να λέει "α, καλύτερα να μην το κάνεις παιδί μου, γιατί θα κολλήσεις σίγουρα κανένα αφροδίσιο με όλη τη βρωμιά που υπάρχει σε αυτούς τους χώρους...δεν είναι του επιπέδου σου!...απαπα, ΠΑΡΑΚΜΗ"..ναι ακριβώς έτσι το εξέλαβα ...ως μια οδηγία, όχι συμβουλευτική και αποστασιοποιημένη, αλλά ηθικολογική και αποτρεπτική, που απλά φοβέριζε, περιόριζε, αποχαύνωνε! Αυτό με έκανε να φέρω στο μυαλό μου όλες τις εικόνες που μάζεψα τις ήμερες παραμονής στις δυο αυτές "καθαρές" πόλεις!...ωραίες γλυκές εικόνες με χαρούμενα παιδάκια και στοργικές μητέρες...εκφράσεις ευγενείας και διακριτικότητας....πελάτες που βγάζουν τα παπούτσια με την είσοδο τους στο χώρο μου, που δεν καπνίζουν και είναι συνεχώς χαμογελαστοί!...επίπεδο, πολιτισμένος κόσμος...όμως χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, χωρίς πάθος, χωρίς ξεσπάσματα...αποστείρωση, τυπικότητα, καθολική αποστασιοποίηση και πλήρης αποδοχή των όποιων κανόνων!
Εκεί η Ελλάδα είναι απούσα ...ΠΑΝΤΕΛΩΣ!
Όταν επέστρεψα στο Ελ. Βενιζέλος και αντιλήφθηκα πως με περιεργάζονταν οι Έλληνες, πως ο λεωφορειατζής και ο ταξιτζής "έτρωγαν" με τα μάτια τους το κωλαράκι της ξανθιάς γαζέλας και οι περισσότεροι κάπνιζαν, τότε ένιωσα ότι ήμουνα σπίτι μου!
Ένα σπίτι άσωτων!

Οι παρατηρήσεις και τα σχόλια σας είναι ευπρόσδεκτα! Μπορείτε να μου στείλετε email στο δικό μου email

athina@queenathina.com

ή γράψτε στα σχόλια (comments) στο τέλος της σελίδας!

Φιλικά
QueenAthina

********************************************